ΕΡΕΙΘΙΑΝΟΥΣΙΚΑ ΤΙΤΙΒΙΣΜΑΤΑ

Δευ9Σεπ201906:46

Ο Αγιασμός του Σχολείου μας  θα πραγματοποιηθεί  την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019 στις 9.00 το πρωί. 

 

 

                      Εκδήλωση για την Καίτη Κολάκη                      

Τετάρτη 5 – 4 – 2017

Ομιλία του Διευθυντή του Σχολείου Γιάννη Κριμιζή

Με αφορμή τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας παιδικού βιβλίου που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Απριλίου, πραγματοποιούμε αυτή την εκδήλωση, προς τιμήν της εκλιπούσης, αγαπημένης συναδέλφου, συνεργάτιδας και φίλης Καίτης Κολάκη που έφυγε από κοντά μας πριν από λίγους μήνες. Εδώ στο φυσικό της χώρο, το χώρο που τόσο πολύ αγάπησε και φρόντισε. Τη Σχολική μας βιβλιοθήκη!! Εδώ θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη της.

Σε ολόκληρη τη ζωή της περιέβαλε το Σχολείο με απέραντη αγάπη και αφιέρωσε σ’ αυτό το μεγαλύτερο μέρος της δημιουργικότητάς της.

Ήταν για το Σχολείο μας αληθινός στυλοβάτης. Κανένας και καμιά πριν από εκείνην και κανείς μετά από αυτήν δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει να αφιερώσει τόσο χρόνο, τόση φροντίδα, τόση στοργή και τόση αγάπη. Η Καίτη υπήρξε ο άνθρωπος που ήξερε να δίνει. Να δίνει απλόχερα σε όλους. Στους μαθητές που υπεραγαπούσε, στους συναδέλφους που στήριζε, στους γονείς που συμβούλευε.

Η δική της ζωή υπήρξε λιτή και απέριττη. Εκεί εφάρμοζε το «παν μέτρον άριστον», για το Σχολείο όμως οραματιζόταν πάντα τα καλύτερα, τα ωραιότερα, τα πλέον ωφέλιμα για τους μαθητές μας.

Παράδειγμα αυτού του οράματος υπήρξε η Βιβλιοθήκη του Σχολείου, έργο μιας ακάματης προσπάθειας, δική της έμπνευση και δημιουργία, που την έχει συνδέσει με την πεμπτουσία της Φιλαναγνωσίας στον τόπο μας. Αφιέρωσε ατελείωτες ώρες εργασίας για την οργάνωση και λειτουργία της. Και στο τέλος πέτυχε να υπάρχει για το Σχολείο μας και για όλο το Βροντάδο ένα κόσμημα προς όφελος των παιδιών και των δασκάλων.

Επίσης οργάνωσε και λειτούργησε υποδειγματικά το Ολοήμερο τμήμα του Σχολείου πρωτοπορώντας στον τρόπο που παρείχε αυτό τη γνώση, καινοτομώντας δε διαρκώς, το έκανε ελκυστικότατο για τους μαθητές που το παρακολουθούσαν.

Για πολλά χρόνια πρωτοστάτησε μέσω του περιοδικού Μικρός Ευκλείδης, σε συνεργασία με το τοπικό παράρτημα της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας, στον τρόπο που διδάσκονταν τα μαθηματικά. Συμμετείχε ως επιμορφώτρια σε πολλά σεμινάρια και οι τάξεις της λάμβαναν μέρος με επιτυχία στους ετήσιους διαγωνισμούς της ΕΜΕ.

Η αγάπη της για τα παιδιά ήταν αδαπάνητη, χωρίς διακρίσεις, χωρίς υστεροβουλία, χωρίς όρια. Δεν υπάρχει μαθητής της που να μην την σκέφτεται με αγάπη και ευγνωμοσύνη, για όσα πρόσφερε μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν. Για το ήθος, τη συνέπεια, την πραότητα, τη συνεργασία της και κυρίως την αγάπη με την οποία περιέβαλε όλους.

Η Καίτη αρνήθηκε, παρά τις μεγάλες δυνατότητες που είχε, την προσωπική της ανέλιξη και προτίμησε να παραμείνει για το Σχολείο εργάτης άοκνος και αφοσιωμένος.

Μέχρι τέλους νοιαζόταν και συμβούλευε, οραματιζόταν και προσπαθούσε. Ακόμη και σαν συνταξιούχος βοηθούσε στη βελτίωση της οργάνωσης της βιβλιοθήκης των εκπαιδευτικών. Αφήνει πίσω της ένα τεράστιο έργο που αποτυπώνεται στην εξέλιξη των παιδιών που υπήρξαν μαθητές της, σε κάθε χώρο, κάθε γωνιά του Σχολείου που φρόντιζε. Η Καίτη ήξερε να χαμογελά, να χαίρεται και κυρίως ήξερε να καταλαβαίνει, να συναισθάνεται, να κατανοεί.

Η βαθιά πίστη της στο Θεό της έδινε αισιοδοξία, δύναμη, θέληση στον αγώνα του καλού.

«Ουδείς αθλητής στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση»

Η Καίτη τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική ζωή της αγωνιζόταν με θάρρος και αυταπάρνηση. Ως το τέλος. Δεν πρόδωσε ποτέ τις αρχές, τις ιδέες της, τις πεποιθήσεις της.

Η μνήμη και το έργο της θα είναι για μας οδηγός για πάντα!!

Με απόφαση του στις 5/12/2016 ο Σύλλογος διδασκόντων του Σχολείου μας αποφάσισε να πάρει η αίθουσα της βιβλιοθήκης το όνομά της.

Παρακαλώ τον αδελφό της να αποκαλύψει την πινακίδα.

Αθάνατη!!

Ευχαριστήρια ομιλία του ΙΩΑΝΝΗ ΚΟΛΑΚΗ,

στην εκδήλωση μνήμης,

προς τιμή της εκλιπούσας αδελφής του ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΚΟΛΑΚΗ,

στο Β΄ Δημοτικό Σχολείο Βροντάδου «Παναγίας Ερειθιανής».

Αγαπητές μου και αγαπητοί μου, Αρχές, Δάσκαλοι, Μαθητές, Γονείς, και Φίλοι.

Σας ευχαριστώ για την έκφραση τιμής, σεβασμού και αγάπης, στην μνήμη της εκλιπούσας αδελφής μου, Καίτης Κολάκη.

Για μας, τ’ αδέλφια της, δεν ήταν μόνο η Αδελφή, ήταν η Μάνα, η Κόρη, η Σύντροφος, η Φίλη. Η συναισθηματική φόρτιση με εμποδίζει να πω όσα θα ήθελα για κείνη και το έργο της και είμαι ο ελάχιστος, που θα το κρίνω.

Η Καίτη, όπως η ίδια μέχρι το τέλος της ζωής της έλεγε, ήταν η δασκάλα όλων των παιδιών, αλλά κυρίως η δασκάλα των αδύναμων παιδιών, των αδικημένων από την ζωή παιδιών, ή των για χι λόγους παραβατικών παιδιών, όπου κι αν δίδαξε, στα Μέγαρα στο Χατζηκυριάκειο Ορφανοτροφείο, στην Ελάτα, στο Συκούση, τις Καρυές, την Λαγκάδα, τα Καρδάμυλα και τελευταία, το μεγαλύτερο μέρος της διδασκαλικής της θητείας σ’ αυτό το σχολείο, της Ερειθιανής Βροντάδου, το οποίο ιδιαιτέρως αγάπησε, ανέδειξε και πολλαπλώς, ως διδακτήριο και σχολικό συγκρότημα, προσπάθησε να προστατέψει από την τις κενόδοξες ορέξεις αιρετών και όχι μόνο.

Ξέρω περιπτώσεις παιδιών που αδυνατούσαν να ομιλήσουν και τα έμαθε να μιλάνε, όπως και περιπτώσεις παραβατικών παιδιών που με την κατάλληλη νουθεσία γονιών και παιδιών, αφού ανακάλυπτε τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς, τα οδηγούσε στον ορθό δρόμο.

Η Καίτη ήταν η καλή και αγαπητή συνάδελφός όντως, η συνάδελφος που δεν επεδίωκε ηγετικούς θώκους. Αλλά κυρίως ήταν η συνάδελφος των αδίκως συκοφαντημένων και διωκόμενων συναδέλφων, καμιά φορά δυστυχώς και από κάποιους γονείς και δασκάλους.

Η Καίτη ήταν η φίλη και συμπαραστάτρια των νέων συναδέλφων της και αρωγός εις το έργο τους. Ακόμα, τον Σεπτέμβριο πέρσι, άρρωστη ούσα, συμβούλευε φίλη μας δασκάλα των Αθηνών, που είχε την Α΄ τάξη, για το πώς θα διδάξει τα γράμματα και τους αριθμούς. «Το φάρμακό μου!» έλεγε, όταν έκλινε το τηλέφωνο.

Η Καίτη, τέλος, ήταν η σύμβουλος και η φίλη των γονέων και την σχέση αυτή την διατήρησε και μετά, κατά την ολιγόχρονη περίοδο της σύνταξής της, όπως και με τα παιδιά, για τα οποία καμάρωνε, όταν προόδευαν. Όπως, με τον ναυτικό μαθητή, που της υποσχέθηκε να την πάει στον Άγιο Ραφαήλ, στην Μυτιλήνη και τον γιατρό που βρέθηκε δίπλα της στο χειρουργείο. «Τον είχα μαθητή!», έλεγε με υπερηφάνεια.

Σήμερα αγαπητοί μου Κυρίες και Κύριοι τιμάτε την Μνήμη της και γι’ αυτό, αντ’ αυτής, ως αδελφός της, σας ευχαριστώ.

Η μεγαλύτερη όμως τιμή, τιμή που θα ανάπαυε την ψυχούλα της, θα ήταν να συνεχίσετε σιωπηλά το έργο της και το παράδειγμά της, με αγάπη για όλους και για όλα· τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση. Την αγάπη προς την Πατρίδα, χωρίς εθνικιστικές υπερβολές, την πίστη προς την πατροπαράδοτη την Ορθόδοξη Θρησκεία, με σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων.

Ως δάσκαλοι, να υπάρξετε και σεις, «οι δάσκαλοι των αδύναμων παιδιών», με αγάπη και σεβασμό στους συναδέλφους σας χωρίς υστεροβουλίες και ρεβανσισμούς.

Ως μαθητές με άμυλα να συνεχίσετε της σπουδές σας και να γίνεται χρήσιμοι και ωφέλιμοι στην κοινωνία.

Ως γονείς να συνεργάζεστε με τον δάσκαλο να σέβεστε το έργο του και να μη το υπονομεύετε.

Σήμερα η Καίτη αναπαύετε εκεί που και οι δικοί σας εκλιπόντες συγγενείς αναπαύονται. Σε ένα Κοιμητήριο, που δεν τιμά τον Δήμο της Χίου γενικότερα και το Βροντάδο ειδικότερα. Σε ένα Κοιμητήριο, «κρανίου τόπος», με ελλιπή περίφραξη και το χειρότερο με τον αποδέκτη των σκουπιδιών δίπλα. Σας καλώ, τιμής ένεκα, να παρέμβετε, ως Διδασκαλική Κοινότητα, στην Δημοτική Αρχή, για την αναίρεση της επιλογής του αποδέκτη των σκουπιδιών σ’ αυτό τον ιερό τόπο και παράλληλα ως Σχολείο, στα πλαίσια της διαθεματικής διδασκαλίας και πρακτικής να προβείτε στην δενδροφύτευση της περιοχής. Η Καίτη θα ήταν πρώτη σε μια τέτοια δράση.

Αιωνία της η Μνήμη.

Νίκος Βιδάλης (μαθητής της 2008-09 & 2009-10)

Στην πρώτη και Δευτέρα τάξη του δημοτικού είχαμε δασκάλα την κ. Καίτη Κολάκη. Η χαρά, η όρεξη για να διδάσκει, η αγάπη προς τα παιδιά και η δημιουργικότητα ήταν μερικά από τα πολλά χαρακτηριστικά της που την έκαναν να είναι μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη δασκάλα. Εμείς οι μαθητές της έχουμε να θυμόμαστε πάρα πολλές ωραίες αναμνήσεις που περάσαμε μαζί. Ακόμα, και η κάθε μέρα μαζί της ήταν μοναδική. Επιπλέον, κάτι που ποτέ δεν θα ξεχάσω ήταν αυτός ο διαφορετικός τρόπος διδασκαλίας που μας «τραβούσε» το ενδιαφέρον και την προσοχή για μάθηση.

Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Δεν θα ξεχάσω σίγουρα ποτέ την έκθεση βιβλίου που είχαμε κάνει στην τάξη μας. Αν και ήμασταν ακόμα μικρά παιδιά κατάφερε να συμμετέχουμε και εμείς ενεργά στην έκθεση, να αναλάβουμε ευθύνες όπως το στήσιμο και το μάζεμα των βιβλίων στην αρχή και στο τέλος κάθε μέρας και εμείς να πουλάμε τα βιβλία και να κρατάμε τα χρήματα από αυτά.

Ακόμα μου έρχονται οι μυρωδιές από τα φρεσκοψημένα κουλουράκια και το ζεστό ψωμί που είχα ζυμώσει μέσα στην τάξη. Τέτοιες μέρες ήταν που βγαίναμε στα διπλανά χωράφια για να μαζέψουμε τουλίπες και τα απογεύματα της Παρασκευής πηγαίναμε στη Νέα Μονή για να παρακολουθήσουμε τους Χαιρετισμούς.

Το σπουδαιότερο που πέτυχε η κ. Καίτη ήταν να μας κάνει να νιώθουμε την τάξη και τους συμμαθητές μας σαν μια μεγάλη οικογένεια. Αν και ήταν η δασκάλα των δύο πρώτων χρόνων της σχολικής μας ζωής θα μείνει στις καρδιές μας δασκάλα για πάντα.

Αγγελική Βούλγαρη (μαθήτριά της 2008-09 & 2009-10)

Μου ζητήθηκε πριν από μία εβδομάδα περίπου από το διευθυντή και παλαιό δάσκαλο μου κ. Γιάννη Κριμιζή να θυμηθώ και να γράψω αναμνήσεις από την κυρία Καίτη που δυστυχώς δεν είναι πλέον κοντά μας.

Η κ. Καίτη ήταν εκείνη η δασκάλα που όποιος είχε την τύχη να βρίσκεται στην τάξη της, την αγαπούσε, την εκτιμούσε τόσο πού που την θεωρούσε ως δεύτερη μαμά.

Ήμουν έξι χρονών όταν για πρώτη φορά είδα τη δασκάλα που όλοι θαύμαζαν και υπεραγαπούσαν. Εκείνη την δασκάλα που όλοι μου έλεγαν πως θα ήμουν πολύ τυχερή αν τύχαινε να την είχα ,όπως και έγινε τελικά. Καθώς ,λοιπόν, χωρίς να το καταλάβω ,ξαναέγινα έξι χρονών ,στο μυαλό μου έρχονταν χιλιάδες εικόνες , χαρούμενες εικόνες, από την πρώτη μέρα μέχρι και τη τελευταία δύο συνεχόμενων ετών.

Όμως τι να πρωτοπεί κανείς για την κ. Καίτη που είχε όλοι την υπομονή του κόσμου , μα αγκαλιά για όλους; Το πρωί που έμπαινε στην τάξη καταλάβαινε πάντα από τα μάτια μας και μόνο , την χαρά μας ή τα παράπονά μας που δεν κουραζόταν να τα ακούει για να τους δώσει μια λύση. Μαζί της δε μάθαμε μονάχα τα στοιχειώδη όπως τη γραφή, την ανάγνωση, τη πρόσθεση , τον πολλαπλασιασμό μαζί της μάθαμε να είμαστε ομάδα να μιλάμε για το «εμείς» και όχι γι το «εγώ», να μαθαίνουμε από τα λάθη μας αλλά και από τα λάθη των άλλων , να είμαστε αγαπημένα και δεμένα. Τα πέτυχε όλα και με το παραπάνω! Η κ. Καίτη δεν έμεινε όμως μέσα στους τέσσερεις τοίχους της σχολικής τάξης. Μας συνόδευε σε εκδρομές στη φύση και σε περιπάτους , όπου πάντα μας κερνούσε κουλούρι από τον πιο κοντινό φούρνο. Στις κοντινές εκδρομές με όλο το σχολείο στην Δασκαλόπετρα, κατά τη διαδρομή λοξοδρομούσαμε στις γειτονιές του Αγίου Μάρκου κι εκείνη μας έλεγε ιστορίες για τα διάφορα τοπωνύμια . Πολύ συχνές ήταν και οι βόλτες μας στο Ράχτη, όπου συνήθως τρώγαμε το κολατσιό μας. Μία από αυτές τις εκδρομές έχει μείνει νομίζω σε όλους μας νομίζω αξέχαστη : κάποια στιγμή η κυρία μας πρότεινε να πάμε τη συνηθισμένη μας βόλτα στο Ράχτη, ενώ βρισκόμασταν όλοι μαζί στη Δασκαλόπετρα. Οι περισσότεροι δεν ήθελαν να αφήσουν το παιχνίδι τους και έτσι ξεκινήσαμε 7-8 παιδιά μαζί με ακόμη 5 της έκτης . Η κύρια Καίτη κατά τη διάρκεια του περιπάτου μας έλεγε ιστορίες , μας έδειχνε την φύση και μας μιλούσε για αυτήν, αλλά πού και πού μας έκανε και καμία ερώτηση στην προπαίδεια για να μην ξεχνιόμαστε έλεγε. Η ώρα περνούσε , αλλά εμείς δεν το είχαμε καταλάβει! Άλλωστε αυτό μας συνέβαινε συχνά, να μένουμε δηλαδή μαζί και να μην έχουμε την απόλυτη αίσθηση του χρόνου, όπως έγινε και αυτήν την φορά. Τα παιδιά όμως που είχαν μείνει πίσω στην Δασκαλόπετρα, όταν συνειδητοποίησαν ότι η ώρα είχε περάσει και η κύρια δεν είχε επιστρέψει πανικοβληθήκαν και τρόμαξαν πολύ. Έτρεξαν , λοιπόν όλα μαζί να ρωτήσουν κάποιον άλλο δάσκαλο αλλά επειδή τον ζάλισαν στις ερωτήσεις και στα «κύριε», «κύριε» και καθώς τους είδε αναψοκοκκινισμένους θέλησε να τους πειράξει λέγοντας τους πως λίγο πριν την γάβγιζαν καμιά δεκαριά σκύλοι . Τα παιδιά τον πίστεψαν και αγχώθηκαν ακόμη πιο πολύ, γιατί την ίδια στιγμή κατά διαβολική σύμπτωση περνούσε ένα ασθενοφόρο , το οποίο τους έκανε να τρομάξουν τόσο που ξέσπασαν σε κλάματα!..5 λεπτά αργότερα όταν επιστρέψαμε, είδαμε όλους μας τους συμμαθητές να κλαίνε και να τρέχουν πάνω στην κυρία και να την αγκαλιάζουν. Εκείνη όταν έμαθε το τι είχε συμβεί , έσκασε στα γέλια , παίρνοντας μας όλους μια αγκαλιά και καθησυχάζοντας τα παιδιά, που είχαν τρομάξει.

Η ανάμνηση μου αυτή ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα που θα μπορούσα να αναφέρω για να καταλάβουμε όλοι μας το πόσο όμορφα περνούσαμε μαζί με την αγαπημένη μας δασκάλα και πώς ο χρόνος μαζί της περνούσε τόσο γρήγορα που κάνεις μας δεν ανυπομονούσε να βγει από την τάξη. Τέτοιες αναμνήσεις υπάρχουν αμέτρητες , και θα ήταν πολύ όμορφο να γίνονται γνώστες κάθε επόμενο χρόνο μέσα από μία τέτοια γιορτή , ώστε η μνήμη της κ. Καίτης να μείνει για πολλά ακόμη χρόνια και η τεράστια προσφορά της σε αυτό το σχολείο να γίνει γνωστή και στις επόμενες γενιές για να παραδειγματίσει μικρούς και μεγάλους, δασκάλους και μαθητές.          

Μαριστέλλα Γλύκα (μαθήτριά της 2008-09 & 2009-10)

Είναι φορές που αναρωτιέσαι γιατί να φεύγουν άτομα που αγαπάς, γιατί τα παίρνει ο Θεός κοντά του, ενώ εσύ τα ήθελες δίπλα σου. Είναι μέρες που κλαίς όταν θυμάσαι τον ήχο της φωνής και του γέλιου του ανθρώπου που έχασες, το χαμόγελο του, τα λόγια του και όλα όσα περάσατε μαζί. Ένα τέτοιο άτομο ήταν για μένα η κυρία Καίτη.

Την είχα δασκάλα στην πρώτη και Δευτέρα δημοτικού. Θυμάμαι ακόμα το ζεστό της χαμόγελο και τα ωραία και εμψυχωτικά της λόγια την πρώτη μέρα στο σχολείο ώστε να προσαρμοστούμε εύκολα στο καινούριο περιβάλλον. Μας έκανε όλους να αγαπήσουμε το δημοτικό και μας οδήγησε στο σωστό δρόμο για ένα πετυχημένο μέλλον. Δεν δημιούργησε ποτέ κανένα πρόβλημα ανταγωνισμού ή διάκρισης παρά μόνο μας έμαθε να αγαπάμε και να ενδιαφερόμαστε για τους συμμαθητές μας.

Όποτε κάναμε αταξίες με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο μας έβαζε σε τάξη και μας έδειχνε πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σωστά. Πέρασα πολλές υπέροχες αξέχαστες και μαγικές περιπέτειες μαζί της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα τα κόλπα που μας δίδαξε για να μάθουμε πιο εύκολα την προπαίδεια αλλά και την ορθογραφία.

Πηγαίναμε συνέχεια μικρές εκδρομές σε κοντινά μέρη για να μας δείξει διάφορα πράγματα στη φύση. Κάτι που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο είναι τα αυγά και τα κουλουράκια που φτιάχναμε το Πάσχα αλλά και τα μελομακάρονα που φτιάχναμε στα σπίτια των γιαγιάδων μας τα Χριστούγεννα. Επίσης θα θυμάμαι για πάντα τις εκθέσεις βιβλίων που κάναμε, καθώς και τα αποκριάτικα πάρτι που στολίζαμε κατάλληλα την τάξη.

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς όσα μας πρόσφερε και πόσο μας αγάπησε. Ήταν και θα είναι το πιο ιδανικό και σωστό πρότυπο δασκάλας. Ο Θεός, της έδωσε το ρόλο του αγγέλου και της έθεσε μία αποστολή που μέσα σ ένα σύντομο χρονικό διάστημα την εκπλήρωσε και έτσι γύρισε πίσω στον ουρανό.

Ξέρουμε όλοι ότι ακόμα κι αν έφυγε από την ζωή, δεν έφυγε από κοντά μας και ούτε θα φύγει. Όποτε έχουμε κάποια δυσκολία ή χρειαστούμε βοήθεια θα είναι δίπλα μας, μπροστά μας, πίσω μας αλλά και πάντα θα είναι μέσα στις καρδιές μας.

Την αγαπήσαμε και θα την αγαπάμε για πάντα.

Δημήτρης Ζαννίκος (μαθητής της 2008-09 & 2009-10)

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την κυρία Καίτη...Ήταν η πρώτη επαφή μου με το σχολείο, τα βιβλία , τα γράμματα και τους αριθμούς. Θυμάμαι πάντα με νοσταλγία την υπομονή και την επιμονή της να μάθω να γράφω σωστά το Ξ, καθώς και τα μηνύματα της ομαδικότητας, της συνεργασίας και της αγάπης που προσπαθούσε να καλλιεργήσει στην ψυχή μας. Ποιός θα ξεχάσει το «Δεν πειράζει που κάνουμε λάθη, διότι από τα λάθη μαθαίνουμε». Δεν θα ήθελα να μείνω σε μία μόνο ανάμνηση , ούτε να απομονώσω μια μόνο στιγμή. Αυτό νομίζω ότι δεν θα ήταν δίκαιο ούτε για εκείνη, ούτε για το έργο το οποίο μας προσέφερε.

Θέλω όμως να θυμηθώ το χαμόγελο κ την διάθεσή της για δουλειά, που έβλεπα όταν έφτανα κάθε πρωί στο σχολείο και κρατούσε μέχρι της ώρα του σχολάσματος με την ίδια ένταση. Ποτέ δεν τη θυμάμαι βαριεστημένη ή κουρασμένη παρόλο που πολλές φορές την αγανακτούσαμε με τις φωνές μας, τους καβγάδες και τα παράπονα που είχαμε μεταξύ μας. Δεν θα ξεχάσω την ίση και δίκαιη μεταχείριση προς όλους μας. Δεν ξεχώριζε κανέναν μας, άλλα και την ίδια στιγμή μας θεωρούσε όλους ιδιαίτερους και ξεχωριστούς. Πιστεύω ότι σε όλους τους μαθητές της άφησε ένα κομμάτι του εαυτού της και αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν θα φύγει από κοντά μας.

Δέσποινα Ζώρα (μαθήτριά της 2008-09 & 2009-10)

Υπάρχουν δάσκαλοι ταγμένοι στο καθήκον τους, υπηρέτες του αξιώματος τους, καθοδηγητές της ψυχής μας, που με το έργο τους έχουν αναμφίβολα την μεγαλύτερη επίδραση στις ζωές μας. Στο μυαλό μας πάντα έχουμε τα λόγια που είπε ο Μέγας Αλέξανδρος αναφερόμενος στον Αριστοτέλη « Στους γονείς μου οφείλω το ζην, αλλά στο δάσκαλο μου το ευ ζην». Ακριβώς μια τέτοια γυναίκα, που μόνο το όνομα της αρκεί για να περιγράψει το πρότυπο ενός δάσκαλου, είχαμε στα πρώτα και πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μας.

Οι αναμνήσεις από την κυρία Καίτη γεμίζουν το μυαλό μας καθημερινά. Υπήρξε μια αληθινή παιδαγωγός, τόσο δοτική, γεμάτη δυναμισμό και πάνω από όλα αγάπη για εμάς, τα παιδιά της, όπως μας αποκαλούσε. Αξέχαστο θα μείνει το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο της που μας έδινε θάρρος αλλά και σήμερα η ανάμνηση του αποτελεί αδιάσειστο στήριγμα στις δύσκολες στιγμές. Ο νους της ήταν πάντοτε στο να δώσει, να προσφέρει, να διδάξει, να καθοδηγήσει, να διαπλάσει. Στάλαξε άξιες διαχρονικές που φωτίζουν και στεριώνουν το μυαλό μας, αλλά και μας έχουν μάθει πώς να είμαστε καλοί και τίμιοι βιοπαλαιστές.                                                                                                         Η δημιουργικότητα και η φινέτσα της διεύρυνε το πνεύμα μας, μας γέμισε αγωνιστικότητα, πείσμα, πιστή και υπομονή. Με τον υπέροχο τρόπο της έγινε η αίτια για να διορθώσουμε τα λάθη μας, να γίνουμε πιο ώριμοι αλλά έθεσε και τα θεμέλια για να γίνουμε μελλοντικά σωστότεροι άνθρωποι.

Και αναμφισβήτητα δεν υπάρχει φόβος για να φθαρούν τα συναισθήματα μας για αυτήν στο πέρασμα του χρόνου, αφού η σχέση μεταξύ μας είχε δομηθεί γερά… Το «ευχαριστώ» είναι πολύ λίγο για να εκφράσει το μέγεθος της ευγνωμοσύνης για την γυναίκα αυτή που σφράγισε την μετέπειτα ζωή μας με τον πιο θαυμάσιο τρόπο.

Μαθητές Ε 2016 -2017

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΑΣ Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΤΗ

   Όταν το 2012 ήρθαμε για πρώτη φορά στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Βροντάδου μας υποδέχτηκε μια γλυκιά και χαμογελαστή δασκάλα, η κυρία Καίτη Κολάκη. Πολλοί από εμάς ήμαστε τότε φοβισμένοι και ντροπαλοί, αλλά με την προσπάθειά της γρήγορα το ξεπεράσαμε και την αγαπήσαμε πολύ. Ήταν η πρώτη μας δασκάλα. Την είχαμε και στη Δευτέρα τάξη.

   Η κυρία Καίτη ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, που της άρεσε να βοηθά τους συνανθρώπους της. Ήταν ταπεινή, στοργική, ευγενική, καλόκαρδη και πολύ υπομονετική. Σε κάθε λύπη μας ήταν κοντά μας. Ποτέ δε θύμωνε και ποτέ δε μας φώναζε. Προσπαθούσε με τη συζήτηση να μας κάνει να καταλάβουμε τα λάθη μας. Όταν μετά το διάλειμμα μπαίναμε στην τάξη και μαλώναμε ,προσπαθώντας να λύσουμε τις διαφορές μας , εκείνη μας έλεγε να βγούμε πάλι έξω ,τρέχοντας και φωνάζοντας, ώστε να εκτονωθούμε και να ηρεμήσουμε.

   Το μάθημα μαζί της γινόταν παιχνίδι. Η ώρα περνούσε πολύ γρήγορα γιατί κάθε μέρα κάναμε και κάτι διαφορετικό. Μαθαίναμε διασκεδάζοντας, χωρίς να μας πιέζει.

   Ήταν ένας ευχάριστος και χαρούμενος χαρακτήρας, με πολύ χιούμορ. Πάντα μας έλεγε αστεία, είτε σε όλους, είτε στον καθένα ξεχωριστά, για να γελάμε.

   Όταν τελειώναμε το μάθημα μας κερνούσε σοκολατάκια, μπισκότα ή γλυκά για να μας ευχαριστήσει και να μας επιβραβεύσει.

   Στις παρατηρήσεις της πάντοτε έπεφτε μέσα. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει λάθος. Δεν μπορούσαμε να της πούμε ψέματα γιατί το καταλάβαινε.

   Αλλά και στις μαμάδες μας συμπεριφερόταν πολύ καλά. Πάντοτε είχε να πει ένα καλό λόγο.

   Η κυρία Καίτη αγαπούσε πολύ τα βιβλία και προσπαθούσε να τα αγαπήσουν και οι μαθητές της. Δημιούργησε και οργάνωσε τη Βιβλιοθήκη του σχολείου μας που από σήμερα θα πάρει το όνομά της. Έφερνε στο σχολείο συγγραφείς, όπως την κυρία Αγγελική Βαρελά, που ήταν και πολύ καλή της φίλη. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη συμμετοχή μας στις εκδηλώσεις του 7ου Δημοτικού Σχολείου Χίου για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου το 2014, όπου καλεσμένη ήταν η κυρία Αγγελική Βαρελά. Εμείς δραματοποιήσαμε και παρουσιάσαμε το βιβλίο της που έχει τίτλο «Τα ποντίκια παίζουν μπάλα στο ταβάνι».

   Αγαπούσε πολύ τα ζώα και μας έφερνε πολλά στην τάξη για να τα γνωρίσουμε κι εμείς καλύτερα και να τα αγαπήσουμε. Κάθε χρόνο το Μάιο η τάξη μας γέμιζε μεταξοσκώληκες. Στη Δευτέρα τάξη μας έφερε μια κυψέλη με μέλισσες. Μια φορά είχε μπει στο σπίτι της μια κουκουβάγια, κατόρθωσε να την πιάσει και την επόμενη μέρα μας την έφερε στο σχολείο να τη δούμε. Επίσης μας είχε φέρει μια χελώνα και έναν σκαντζόχοιρο. Σε μια εβδομάδα από τότε ήρθε στην τάξη μας και η ερασιτέχνης ηθοποιός και φίλη της, η κυρία Σουρέ, που μας διάβασε παραμύθια για τα ζώα.

   Στην Δευτέρα τάξη κάναμε συλλογή από έντομα. Ένα αστείο περιστατικό συνέβη όταν εμείς προσπαθούσαμε να τα πιάσουμε, αυτά μας έφευγαν από τα χέρια μας και τα κυνηγούσαμε. Γινόταν ένας χαμός…μας κρυβόντουσαν κι εμείς τα ψάχναμε. Ήταν μια διασκεδαστική ημέρα που δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

   Μας τραγουδούσε με τη γλυκιά και μελωδική φωνή της τραγούδια για την αγάπη και τη φιλία. Μερικά από αυτά θα τ’ ακούσετε στη διάρκεια της γιορτής.

   Μαζί της πραγματοποιήσαμε πολλές εκπαιδευτικές εκδρομές, παρόλο που είμαστε μικροί. Έτσι επισκεφτήκαμε το Αρχαιολογικό, το Ναυτικό και το Βυζαντινό Μουσείο της Χίου, τη Βιβλιοθήκη Κοραή, την Πινακοθήκη, το Κάστρο, το Μουσείο της Εκπαίδευσης στο Σχολείο των Λιβαδίων, το τυπογραφείο του μπαμπά της Αγγελικής και τόσα άλλα μέρη.

   Η κυρία Καίτη ήθελε να γνωρίσουμε τα έθιμα του τόπου μας. Έτσι κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα βγαίναμε μαζί της στη γειτονιά για να πούμε τα κάλαντα, το Πάσχα φτιάχναμε Λαζάρους, μαθαίναμε τα κάλαντα του Λαζάρου και πάντοτε μας έβαφε αυγά με διάφορες τεχνικές.

   Κάτι που δε θα ξεχάσουμε ποτέ είναι η μέρα που είχε έρθει στο σχολείο, ενώ είχε βγει στη σύνταξη, για να βάψουμε τα πασχαλινά αυγά με κλωστές.

   Όταν τελειώναμε τη Δευτέρα Δημοτικού η κυρία Καίτη μας ανακοίνωσε ότι θα βγει στη σύνταξη. Έτσι εμείς είμαστε οι τελευταίοι της μαθητές. Την ώρα που μας αποχαιρετούσε μας υποσχέθηκε ότι θα ερχόταν συχνά στο σχολείο για να μας βλέπει και να φροντίζει τη Βιβλιοθήκη που τόσο αγαπούσε. Την υπόσχεσή της αυτή την τήρησε. Έτσι ήρθε αρκετές φορές να μας δει, φέρνοντας μπισκότα και σοκολατάκια να μας κεράσει.

   Όμως η αρρώστια της δεν την άφησε να πραγματοποιήσει τα όνειρά της. Έφυγε πολύ γρήγορα από κοντά μας, αλλά ποτέ δε θα φύγει από την καρδιά μας. Είμαστε σίγουροι πως πήγε στον Παράδεισο. Εκεί ψηλά που βρίσκεται μας παρακολουθεί. Πάντα θα μας αγαπάει και θα την αγαπάμε κι εμείς γιατί ήταν ένας σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μας. Θα θέλαμε πολύ να την είχαμε ακόμα κοντά μας. Μας λείπει πάρα πολύ.

Κυρία Καίτη, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ήσουν η καλύτερη δασκάλα μας

                                                                                ΚαλόΠαράδεισο                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

 

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, που έχει οριστεί η 2 Απριλίου, το σχολείο μας επισκέφτηκαν δύο συγγραφείς. Την Τετάρτη 29 Μαρτίου ο κύριος Φίλιππος Μανδηλαράς παρουσίασε σεμινάριο συγγραφής στους μαθητές των Δ΄, Ε΄ και Στ΄ τάξεων.

Επίσης την Τετάρτη 5 Απριλίου υποδεχτήκαμε στο σχολείο μας τη συγγραφέα κα. Εύα Κασιάρου, η οποία μίλησε για το βιβλίο της «Η Κληρονομιά του Παππού» στους μαθητές των Α΄, Β΄ και Γ΄ τάξεων.

{besps}2016-2017/syggrafeis{/besps}

Υποκατηγορίες