Κάποτε σε ένα ταξίδι με πλοίο προς τη Χαβάη, ήμουν εγώ με την οικογένειά μου.  Αυτό το ταξίδι έγινε τον Ιούνιο, περίπου στις δεκαεπτά  του δύο χιλιάδες πέντε. Στην αρχή του ταξιδιού ήταν πολύ ωραία, γιατί έμπαινα πρώτη φορά σε πλοίο.  Πρώτα μπήκαμε στην καμπίνα μας, για να αφήσουμε τις βαλίτσες και μετά βγήκαμε λίγο έξω  για να δούμε τη θάλασσα. Ξαφνικά τα κύματα μεγάλωναν. Εγώ βέβαια φοβήθηκα και μπήκα μέσα. Την ίδια στιγμή μας πήρε τηλέφωνο η γιαγιά μου και μόλις της είπαμε ότι είχε κύματα, εκείνη ανησύχησε πολύ. Ύστερα από λίγο πέρασε η φουρτούνα και έτσι δεν φοβόμασταν. Όταν μπήκαμε στην καμπίνα μας, κοιμηθήκαμε και το άλλο πρωί μας ανακοίνωσαν πως φτάνουμε. Λίγο πριν φτάσουμε, είδαμε την θεία μου και  τον θείο μου στο καράβι και έτσι δεν βαριόμασταν,  γιατί παίξαμε δύο παιχνίδια, το σκράμπλ και τη μονόπολη. Στο τέλος όταν φτάσαμε, ξαπλώσαμε στις ξαπλώστρες και ήμασταν συνέχεια μέσα στη θάλασσα. Εγώ αισθάνθηκα τρόμο για μια στιγμή με τα κύματα και χαρά γιατί φτάσαμε στη Χαβάη και κολυμπήσαμε στα μεγάλα κύματα.

ΚΑΤΣΑΔΗΜΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ